مدح و شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
زهـرا كه بود بـار مصیبت به شانه اش مهـمان قـلب مـاست غـم جـاودانـه اش دریاى رحمت ست حریمش، از آن سبب فُـلـك نجـات تـكـیـه زده بر كـرانـه اش شب هاى او به ذكر مناجـات شد سحـر اى مـن فــداى راز و نـیـاز شبـانه اش بـاللَّه كه با شهـادت تـاریخ، كـس نـدیـد آن حق كُشى كه فاطمه دید از زمانه اش مى خواست تا كـناره بگیرد ز دیگـران دلگیـر بود و كـلبـۀ احـزان، بهـانه اش تا شِكـوه ها ز امّـت بى مهـر سر كـنـد دیـدنـد سوى قـبـر پـیـمـبـر، روانـه اش افـروخــتــنـد آتـش بــیــداد آن چــنــان كآمد برون ز سیـنـۀ زهــرا زبـانـه اش آن خانه اى كه روح الامین بود مَحرمش یـــادآور هــزار غــم سـت آسـتــانـه اش گـلـچـیـن روزگار از آن گـلـبن عـفـاف بشكست شاخه اى كه جدا شد جوانه اش! شرم آیدم ز گفتنش، اى كاش مى شكست دستى كه ماند بر رخ زهرا نشانه اش! تنها نشد شكسته دل از مـاتـمش، عـلـى درهم شكست چرخ وجـود استوانه اش |